بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ لا أُقْسِمُ بِهٰذَا الْبَلَدِ

بنام خداى رحمان رحيم؛ نه، قسم مى‌خورم به اين سرزمين‌

وَ أَنْتَ حِلٌّ بِهٰذَا الْبَلَدِ

حال آنكه تو ساكن هستى در اين سرزمين‌

وَ والِدٍ وَ ما وَلَدَ

قسم به پدرى بزرگوار و پسرى كه توليد كرد.

لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ فِي كَبَدٍ

حقا كه انسان را در رنج آفريده‌ايم‌

أَ يَحْسَبُ أَنْ لَنْ يَقْدِرَ عَلَيْهِ أَحَدٌ

آيا گمان مى‌كند كه هرگز كسى بر او قادر نيست‌

يَقُولُ أَهْلَكْتُ مالاً لُبَداً

مى‌گويد: مال فراوانى را تباه كردم‌

أَ يَحْسَبُ أَنْ لَمْ يَرَهُ أَحَدٌ

آيا مى‌پندارد كسى او را نديده است؟

أَ لَمْ نَجْعَلْ لَهُ عَيْنَيْنِ

آيا براى او دو چشم نيافريده‌ايم؟

وَ لِساناً وَ شَفَتَيْنِ

و يك زبان و دو لب؟

وَ هَدَيْناهُ النَّجْدَيْنِ

و هدايت كرده‌ايم او را به دو راه خير و شر

فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ

داخل آن گردنه نشد

وَ ما أَدْراكَ مَا الْعَقَبَةُ

چه مى‌دانى آن گردنه چيست؟

فَكُّ رَقَبَةٍ

آزاد كردن برده است.

أَوْ إِطْعامٌ فِي يَوْمٍ ذِي مَسْغَبَةٍ

يا طعام دادن در روز گرسنگى‌

يَتِيماً ذا مَقْرَبَةٍ

يتيمى را كه خويشاوند است‌

أَوْ مِسْكِيناً ذا مَتْرَبَةٍ

يا مسكين خاك افتاده‌اى را

ثُمَّ كانَ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا وَ تَواصَوْا بِالصَّبْرِ وَ تَواصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ

سپس (نشد) از آنان كه ايمان آورده و سفارش به صبر كردند و سفارش به رحمت.

أُولئِكَ أَصْحابُ الْمَيْمَنَةِ

آنها اهل بركت هستند كسانى كه آيات ما را انكار كردند آنها

وَ الَّذِينَ كَفَرُوا بِآياتِنا هُمْ أَصْحابُ الْمَشْأَمَةِ

اهل شومى و شقاوتند

عَلَيْهِمْ نارٌ مُؤْصَدَةٌ

بر آنهاست آتشى پيوسته‌